Burgerkracht

Toon lef! staat voor: ‘een vuist maken’.

Rehabilitatie van Burgerkracht

Tot de jaren ’70 werd veel professioneel werk door de gewone burger gedaan. Daarna werd dit steeds vaker  overgenomen door mensen die er voor gestudeerd hadden. Zie hier de komst van de professional.

Burgerkracht is dus niet nieuw. Actieve wijkbewoners/vrijwilligers hadden altijd al veel burgerkracht in huis. Die kracht maakt dat zij zich al decennia lang met man en macht inzetten. Toon lef! is er van overtuigd dat de huidige crisis een kans is om “samen” zaken weer socialer aan te pakken. Het zijn de wijkbewoners zelf die een kanteling teweeg brengen. Aan ons de uitdaging om deze ‘Burgerkracht-nieuwe stijl’ daadwerkelijk  nieuw leven in te blazen en te richten.

Inclusieve wijk met een prominente rol voor “Wijkraden Nieuwe Stijl”.

Iedereen wil erbij horen. Dat krijgt pas écht inhoud als u als burger, huurder of cliënt ook mee kan doen. Dat kan op allerlei manieren: door deelname aan een sportvereniging, aan culturele evenementen, en aan wijkactiviteiten. Meedoen doet u ook door betaald werk te hebben, vrijwilligerswerk te doen of door het geven van mantelzorg. Een inclusieve wijk betekent dat we solidair zijn met elkaar. Dat we ons persoonlijk belang inzetten voor het wij(k)-gevoel.

Wijkraden Nieuwe Stijl:

Welzijn Nieuwe Stijl verwacht een actievere rol van burgers. Burgers die verantwoording willen nemen voor de wijk waarin ze wonen.

Wijkraden Nieuwe Stijl is een hecht team van bewoners die het verschil willen gaan maken in hun eigen wijk. Zij willen voor hun wijkbewoners meer betekenen, beter van dienst zijn en mensen kansen bieden om die stappen te zetten waardoor ze weer mee gaan tellen in de wijk en in de maatschappij. Zij willen de kracht van bewoners aanwakkeren, om zaken zelf te doen, hun eigen woon- en leefomgeving juist weer iets prettiger, leuker en veiliger te maken. Zij zijn trots op hun wijk en willen dit delen met andere wijkbewoners.

Toon lef! zoekt de verbinding tussen partijen:

Wat is daar voor nodig?
Welke verantwoordelijkheid speelt hier?
Welke consequentie heeft dit voor de normale gang van zaken?
Ofwel…
Welke tussenstappen moeten worden genomen om weer een wij(k)-gevoel te krijgen?